پاسخ: هروله کردن به معنای راه رفتن سریع و با جنب و جوش، شبیه دویدن می باشد که نشان دهنده ی اوج اضطرار و پریشان حالی است که دستور است حاجی بین صفا و مروه به حالت هروله گام بردارد و ریشه ی تاریخی آن به هروله ی حضرت هاجر(ع) همان مادر مضطر و پریشانی که جهت یافتن آب برای فرزندش اسماعیل هفت مرتبه بین صفا و مروه را هروله کنان طی نمود برمی گردد. همچنین در زیارت ناحیه مقدسه آمده است:

آن هنگام که بانوان اسب تو را دیدند که خوار و ذلیل گردیده و نگاه کردند که زین اسبت کج شده( و در هم پیچیده) است، از حرم و پناهگاه خیمه ها خارج شدند و به سوی محل کشته شدنت شتابان می رفتند. ( وَ اِلی مَصرَعِکَ مُبادِراتٌ)

همچنین در مقاتل آمده: هنگامی که امام حسین(ع) به زمین افتاد( وَ لَمّا سَقَطَ الحُسَینُ اِلَی الاَرضِ) حضرت زینب از درب خیمه خارج شد، در حالیکه ندا سر می داد، وای از مصیبت برادرم! وای از مصیبت آقا و بزرگم!

و در کتاب تظلم الزهرا(س) آمده است: وقتی حضرت زینب(س) از واقعه مطلع شد بی هوش بر روی زمین افتاد. آنگاه که به هوش آمد دوان دوان به سوی معرکه رفت( حتی انتهت الی المعرکه) و در این حال گاهی پایش به پایین لباسش گیر می کرد و گاهی از شدت مصیبت و دهشت با صورت بر زمین می افتاد. تا وقتی که به آنجا رسید. در آن لحظه شروع کرد به نگاه کردن به سمت چپ و راست و برادر خود حسین(ع) را دید که بر روی زمین افتاده است.

در جای دیگر دارد:

حضرت زینب کبری(س) به سوی حضرت زین العابدین(ع) رو آورد و گفت: ای باقی مانده ی از گذشتگان و ای سرپرست و مددکار بازماندگان! ایشان در خیمه های ما آتش افروختند. اینک درباره ی ما چه دستوری می فرمایی؟

امام سجاد(ع) فرمودند: بر شما باد به فرار کردن. (علیکن بالفرار) آنگاه دختران رسول خدا(ص) از دشمنان فرار کردند در حالی که صیحه می زدند و گریه می کردند و ندبه می نمودند.

بنابراین شخص عزادار و مصیبت دیده، در اوج درک مصیبت و اضطرار اقدام به هروله می نماید که با حالت تصنعی و ظاهری فرق دارد، اگر چه تظاهر به عزاداری در بیانات بزرگان تصریح شده است. 

اول:معنای هروله

هروله مصدر میباشد وفعل ماضی آن هرل و به معنای شتاب در راه رفتن میباشد واصلا به معنای بالا وپایین دویدن نیست ودر لغت عرب برای راه رفتن درجاتی است که یکی هروله است:(المَشْي ثم‏ السَّعْيُ‏، ثم‏ الإِيفَاضُ‏. ثم‏ الهَرْوَلَةُ ثم‏ العَدْوُ. ثم‏ الشَّد برگرفته از کتاب فقه اللغه) بنابراین هروله به معنای بالا وپایین دویدن نیست ومیتوان گفت که این گونه راه رفتن بنا به دلایلی میتواند باشد مانند اضطراب وپریشان حالی ویا حیرت وسردرگمی و و...که باعث اینگونه راه رفتن در انسان میشود.

دوم:فلسفه هروله:

هروله را خداوند یک عمل مستحبی ودر میان صفا ومروه وبرای مردان قرار داده است وحکمتهایی را نیز برای آن قرار داده داده است مانند:

الف) به پا داشتن ذکر خدا

رسول خدا صلّی الله علیه وآله وسلّم در فلسفه تشریع بعضی از احکام حج فرموده است:

اِنَّما جُعِلَ الطَّوافُ بِالبَیتِ وَالسَّعیُ بَینَ الصَّفا وَالمَروَة وَرَمیُ الجِمار لاقامَةِ ذِکرِ الله لا لِغَیرِه.

خداوند طواف و سعی بین صفا و مروه و رمی جمرات را جهت اقامه ذکر و یاد خود قرار داده است، نه برای غیر آن.

ب) ذلیل ساختن ستمگران

امام صادق علیه السلام درباره حکمت و فلسفه تشریع سعی فرموده است: «جُعِلَ السَّعیُ بَینَ الصَّفا وَالمَروَة مَذَلَّةً لِلجَبّارین»

 «سعی بین صفا و مروه جهت ذلت و خواری ستمگران قرار داده شده است».

هم چنین ابوبصیر از امام صادق علیه السلام روایت کرده است که حضرت فرمود:

ما مِن بُقعَةٍ اَحَبُّ اِلَی اللهِ مِنَ المَسعی لاَنَّهُ یُذِلُّ فیها کُلَّ جَبّار.(۳)

هیچ قطعه زمینی، نزد خداوند از محل سعی، دوست داشتنی‌تر نیست، زیرا خداوند هر سلطه‌گر ستیزه‌جویی را در آن خوار و ذلیل می‌‌کند.

ج) تجدید خاطره سعی هاجر در طلب آب

امام صادق علیه السلام یکی از فلسفه‌های سعی را، تجدید خاطره سعی هاجر در طلب آب دانسته‌اند و می‌فرماید:

اِنَّ اِبراهیمَ لَمّا خَلَفَ اِسماعیلَ بِمَکَّة عَطَشَ الصَّبی فَخَرَجَت اُمُّهُ حَتّی قامَت عَلَی الصَّفا فَمَضَت حَتّی انتَهَت اِلَی المَروَة… حَتّی صَنَعَت ذلِکَ سَبعاً فَاَجرَی اللهُ ذلِکَ سُنّة.(۱)

هنگامی که ابراهیم علیه السلام فرزندش اسماعیل را در مکه سکونت داد بر اثر کم آبی تشنه شد … مادرش هاجر، جهت تهیه آب به صفا و مروه رفت و هفت مرتبه بین این دو کوه جهت پیدا کردن آب رفت و آمد کرد. خداوند همین عمل هاجر را سنت قرار داد.

د) صفا بخشیدن به روح

امام صادق علیه السلام در حدیثی فرموده است:

اِذا اَرَدتَ الحَجّ… وَاَصْفِ رُوحَکَ وَسِرَّکَ لِلِقاءِ اللهِ تَعالی یَومَ تَلقاهُ بِوُقُوفِکَ عَلَی الصَّفا وَکُن ذا مُرُوَّةٍ مِنَ الله تَقیّاً اَوصافکَ عِندَ المَروَة…

هنگامی که قصد حج رفتن کردی… و به صفا رسیدی، روح خود را برای دیدار خداوند در قیامت، تصفیه کن و با رسیدن به مروه، مروّت و جوانمردی برای خداوند پیشه ساز